عسل پلیس ماهر و کار بلدیه که با تمام وجودش از سورن همکار خودش بدش میاد و باهاش کلکل داره. این دوتا مامور خوب و درجه یک پلیس آگاهی هیچ جوره نمی تونن همدیگه رو هضم کنن و حالا بخاطر یه ماموریت برای دست گیری یک باند خلافکار مجبور بودن که به عنوان یک زوج حاضر بشن، تا بتونن توی اون باند نفوذ کنن…
پیشنهاد ما:
دانلود رمان تقدیر خونین به صورت pdf از فاطمه السادات هاشمی نسب
بخشی از دانلود رمان آقای مغرور خانوم لجباز | رمان شایسته:
نادر ي با خنده گفت:
– قربان، سردار کاشان نیا ی جان.
– سردار؟
صادقی – باشه، م ی رم پیششون الان.
بعد رو به من گفت:
– ساکت باش و هی کلمه هم حرف نزن.
مچ دستم رو محکم تو دستش گرفت. لعنت ی چه هیکل ی هم داره، نم ی تونم دستم رو از تو دستاش دربیارم. گفت سردار، عنی ی ممکنه پلیس
باشن؟ به ا نی که نم ی خوره، خ یلی وحش . هی دستم رو ول کن! آخ جون، الان حسابش رو م ی رسن یپ! ش سردار کاشان ی و سرهنگ محمد و ي
هی سرهنگ دیگه احترام نظام ی گذاشت. همچنان دستم تو دستاش بود. کنترل خودم رو از دست داده بودم.
سردار نیا – بنده خدا رو چرا ا نی طور ي گرفت ی سرگرد؟ سرگرد؟ اوه اوه چه گند ي زدم، چقدر بهش فحش دادم! سرگرد – دستبند نداشتم قربان، مجبورم. چیه نم ی ی گفتم و ساکت و با هی لبخند شیطان ی صحبت هاشون رو گوش م ی کردم یوا. ستا جناب سرگرد، الان حالت رو م یگ ی رم، به من م ی گن عسل آرمان. سرهنگ محمدي – ول کن دست دخترم رو سرگرد، ا نی که متهم نیست. سرگرد – متهم نیست؟ سرهنگ طلوع ی با صدا ي آروم و ز ری لب گفت: – ول کن دستش رو، اون پلیسه. سرگرد برگشت و با چشما ي گرد شده بهم نگاه کرد. پشت چشم براش نازك کردم و من ی که تا اون موقع ساکت بودم، با حرص گفتم: – بهتون نم ادی سرگرد باش هی. دی سرگرد آگاه ی هوشمندانه تر بر خورد م ی کنه عنی. ی شما نفهم دیدی من پلیسم؟ در حال ی که با اخم دستم رو ول م ی کرد، با حرص و خشم اندك گفت: – نه یونی فرم ،ی نه چادر ،ي نه چ زی ،ي از کجا با یم دی فهمیدم دیسیپل سرکار خانم؟ خب راست م ی گفت، البته اونم یونی فرم نپوشیده بود، اما حق به جانب گفتم: – من مامور مخف ی بودم و احتیاج ی به یونی فرم نداشتم، قابل توجه شما جناب سرگرد گرام !ی
انتظار نداشت اون طور باهاش حرف بزنم. کارد م ی زد ي خونش در نم ی اوم. عاشق کل کل کردن با مافوقام بودم، هی دختر شر و عاشق
یه جان. چند دوره قهرمان تیرانداز ي و کاراته ي کشور شده بودم. از ه چی نم ی ی ترسیدم. پدرم قاض ی بود و دایی م سرهنگ محمدي. از
بچگ ی تو قانون بزرگ شده بودم. تو افکارم پرواز م ی کردم.
سردار کاشانی – سروان آرمان کجایی؟
– ببخش دی قربان، حواسم نبود چ. ی فرمودید؟
این رمان صرفا جهت معرفی
بوده و برای تهیه فایل به نشریه مربوط مراجعه کنید
